Tijdens onze rondreis door Vietnam kwamen we in het mooie plaatsje Hoi An, dat volop versierd is met kleurrijke lampionnen. En deze Vietnamese lampionnen kon je ook zelf maken tijdens een workshop.
Vol goede moed gingen we naar de workshop, waar een aantal Vietnamese dames ons per tweetal zouden begeleiden in het maken van zo’n mooie kleurrijke lampion. De dames konden een paar woordjes Engels en spraken verder Vietnamees. De onderlinge communicatie verliep vooral non-verbaal.
We kregen een houten frame, met de gebaren dat we lijm op de baleinen mochten smeren. We volgenden keurig deze instructie op. Toen we dachten dat het voldoende was, werd het frame uit onze handen gepakt en werd er nog extra lijm aangebracht.
Vervolgens kregen we een lapje stof met de non-verbale uitleg dat we dat over de gelijmde baleinen moesten spannen. We moesten het zo strak mogelijk aantrekken en aandrukken tegen de lijm. Dat begrepen we en we gingen aan de slag. Maar al snel werd de lampion uit onze handen getrokken.
Verbouwereerd keken we toe hoe ze ons zorgvuldig opgeplakte stukje stof er hardhandig af trok, het opnieuw bevestigde, spande, keurde en toen weer teruggaf aan ons.
Dit tafereel herhaalde zich een paar keer totdat de lampion klaar was. Het was een mooie kleurrijke lampion geworden, maar met een verbaasd randje … Wie had de lampion nu gemaakt, de dame of ikzelf?
Oké, ik begrijp dat ze willen dat je met een mooie lampion naar huis gaat, dat dit een goede reclame voor hen is. Maar het geeft ook wel een gevoel van weinig vertrouwen te hebben in de ander, van “een strenge juf” werd er onderling gezegd.
Mijn gevoel tijdens het maken van de lampion was: ik doe het niet goed, zij kan het beter en ik voelde heel duidelijk dat mijn zelfvertrouwen naar beneden werd gehaald.
Voor mij was dit een bewustwording dat dit precies tegenovergesteld is van wat ik in de coaching doe en wil bereiken.
Tijdens de coaching werk ik veel met creatieve werkvormen, juist omdat het leuk is om te doen. Met als doel om zelf iets te kunnen creëren, iets nieuws te maken, uitproberen, ervaren, verschillende mogelijkheden te ontdekken, stap voor stap doen, , foutjes mogen maken, hulp mogen vragen, etc. Maar vooral ook: je kunt meer dan je denkt, je mag het gewoon proberen, je kunt trots zijn op het resultaat. En natuurlijk een positieve boost voor het zelfvertrouwen.
Vervolgens heb ik in Hoi An bij (een ander) lief klein winkeltje vol kleurrijke lampionnen een aantal frames en stofjes kunnen kopen, die ik zelf kan gebruiken tijdens de coaching. En ik heb dit inmiddels al een paar maal ingezet met de kinderen in verschillende leeftijden.
Vooraf liet ik de lampion zien en kwam bij een aantal kinderen al de reactie “dat is heel moeilijk” of “dat kan ik nooit”. De opdracht leek te groot en te complex, “hoe kan ik zo’n mooie lampion maken?”.
Ik legde stap voor stap uit wat de bedoeling was, deed het voor en liet het ze vervolgens zelf doen en ervaren.
Sommige kinderen blokkeerden even bij een nieuwe stap, zeiden “dat kan ik niet” en dan gaf ik aan dat ze het gewoon mochten proberen. Ik liet ze ervaren dat het eigenlijk wel lukte, als je de stapjes maar klein houdt en het op je eigen manier kan. En dat ze mijn hulp mochten vragen als het even lastig was, dat we het dan samen konden doen.
En ik liet ze het vooral doen op hun eigen manier, zodat de lampion ook echt hun eigen resultaat werd. Ook al is de stof niet strak genoeg, ook al zit er soms wat veel lijm, de lampion is goed zoals die is.
Zo mooi om te zien hoe trots de kinderen dan op hun eigen Vietnamese lampion kunnen zijn, op hun eigen proces en op hun eigen resultaat.
En achteraf ben ik heel blij met de leerzame ervaring van het maken van mijn eigen Vietnamese lampion. Een mooi proces dat mij bewust heeft gemaakt van de kracht van het inzetten van de creatieve activiteiten tijdens de coaching, de kracht van de positieve stimulering voor het zelfvertrouwen!
